Vietnam’da savaştıktan sonra, sonunda evine dönmekte olan bir asker hakkında bir hikaye anlatılır;
Asker San Francisco’dan ailesini aradı.
– “Anne baba, eve dönüyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.”
– “Memnuniyetle, onunla tanışmak isteriz” diye cevapladılar.
Oğulları,
“Bilmeniz gereken birşey var” diye devam etti.
-“Arkadaşım savaşta ağır yaralandı. Bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok, ve onun gelip bizimle kalmasını istiyorum.”
“Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.”
– “Hayır, anne, baba, onun bizimle yaşamasını istiyorum.
– “Oğlum” dedi babası, bizden ne istediğini bilmiyorsun. Onun gibi özürlü biri bize korkunç bir yük olur. Bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır.
“Oğlu o anda telefonu kapattı ve ailesi ondan bir süre haber alamadı. Ama birkaç gün sonra, San Firancisco polisinden bir telefon geldi. Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğünü öğrendiler. Polis bunun intihar olduğuna inanıyordu. Üzüntü dolu anne baba hemen San Francisco’ya uçtular ve oğullarının cesedini tespit etmek için şehir morguna götürüldüler. Onu tanıdılar ve bilmedikleri bir şey daha öğrenince dehşete düştüler. Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı!.
Anonim
Haklısın No Engel,doğru söze ne diyebiliriz ki,dimi ama…Senin de yorumun için teşekkürler…
Mehtap arkadaşıma da katılıyorum,herkes biraz daha empati yapsa herşey daha da düzelecek…
Sevgili Hakan-can,
Malesef anne-babalar içgüdüsel olarak kendi çocuklarına böyle olumsuz bir durumu yakıştıramıyorlar.Ama unuttukları çok önemli bir şey var ki yeri geldiğinde hayatın herkese acımasız davrandığıdır.
Yorumun için teşekkürler hakan-can kardeşim.
Sevgili Mehtap,
Çok doğru bir saptama yapmışsın.Çoğumuz başımıza hiç böyle bir şey gelmeyecek gibi davranıyoruz.Başımıza gelince de neden ben diyoruz.Bu soruyu muhatap olmamak için hayata bakış açımızı değiştirme yönünde çaba sarfetmeliyiz.
Yorumun ce ziyaretin için teşekkür ederim.
hayatın gerçekleri,hiç bir zaman kendimizi başkasının yerine koyamadığımız için,o gerçekler yüzümüze tokat gibi çarpar..
Çok etkili bir hikaye bu No Engel arkadaşım…
İşte anne-babanın önyargısı evlatlarını perişanlığa sürükledi böylece…
sevgiyle kal,iyi akşamlar…:P
Daha önce okumuştum bu güzel hikayeyi.Ama ilk kez okuyormuş gibi etkilendim yine.Her şey biz insanlar için.Herkesin başına her şey gelebilir.İlk başta bu gerçekle yüzleşmek ve kabullenmek gerekir diye düşünüyorum.İnsanın kalbi dışındaki her uzvu ayrıntıdır bence.Kalp güzel olsun yeter.
Sevgili Ebruli,
Ne güzel düşşünüyor ve yorum yapıyorsun.Sizin gibi kalbi güzel insanlarımız oldukça engellilerin hayata bakış açıları daha bir olumlu oluyor.Bu güzel yorumun ve ziyaretin için teşekkürler.Yüreğine sağlık.
Sağlıcakla kal…