Bu yaşanmış hikayeyi ben okurken çok duygulandım.Belki biraz uzunca bir yazı gibi görünüyor, göz korkutuyor olabilir ama sabredip okumanızı canı gönülden istiyorum.Yorulan gözleriniz için şimdiden özür dilerim.
Kim engelli ? Engel ne ?
Bu isyan..! şiir değil,kafiyesi ölçüsü yok.
İnsanlık ayıbına isyan, acı ile minnetin beraber baktığı gözlere utancımız..
Eğilmesi gereken başların yerde araması gereken parça parça insanlık kırıntıları…
Sıcak, ağustos sıcağı. Antalya da şehir dışı semtlere giden bir yol üstü,dolmuş durağındayım. Biraz ileride iki kişinin konuşmaları duyuluyor.
’’ aaabee yiimii beşş,eli yediii onaa binnecemm.paa vaar.Bee paa varr’’
’’Ben yabancıyım diyor,uzaklaşıyor öteki’’ hızla uzaklaşıyor,spastik engelli gencin yanından..
Elleri istemdışı hareketlere mahkum gencin dur işareti yapabilmesi yetmemiş dolmuşların onu yolcu olarak almaları için..
Sıcakta terden sırılsıklam buruşuk gömleği pantolonunun içinde düzgün duramıyor her el kaldırışta tekrar çıkıyor dışarı..kapatamadığı parmakları utanmayı biliyor. O sıcakta,açılan göbeğini örtmeye çalışıyor.
İşte yine başladı ciğer yangınım, yaklaştım.. ona doğru gelişim yüzüne umut ışığı yaktı sanki.
’’Nereye gideceksin ben seni bindireyim ’’ dedim.
Gözlerinde o masumiyetin, o çaresizliğin minnetin ifadesi, ancak görülmeli idi anlatmaya yetmez kelimelerim..
’’Almıyoola abaa neeniköyyy yiimiibeşşş eliyediii binnecee paa vaa meeenii…’’ Anladım.. ben anladım seni götürürüm merak etme dedim.
Kalbim de yine aynı sızı..cebinden çıkartıp elinde tutmaya çalıştığı bozuk paralar,kapatamadığı parmak aralarından kayıp yere düşüyor,o almaya çalışırken diğer paralar aynı akibete uğruyordu.Topladım gömlek cebine koydum hepsini..ellerimi öpmek istediğini farkettim başını ellerime doğru eğmesinden..
O sırada dolmuş yanaştı durağa,önce onu bindirdim sonra ben,bakışlardaki anlam açıktı..ne işi vardı benim gibi şık bir bayanın üstübaşı hırpani üstelik parmakları gergin sürekli açık duran bu gençle..
Onu boş yere oturttum.Ayakta devam edeceğim yolculuğuma..
Gözleri yine bende sen otur dercesine..
’’Yok yavrum otur sen ben yakında ineceğim ’’dedim.
O hemen elindeki paraları düşürmeden şöföre uzattı..ben iki sıra arkada ona yetişemeden..
paa vaa dedi. verdi.
Şöför parayı alırken bana döndü yüzünde garip hayret ifadesi
’’ abla bu senle mi nerde inecek ’’
Cevap verdi kelimelerin bir araya gelişindeki tüm zorlanmasına rağmen
’’’ neenikööy ’’dedi..
bana döndü yine o bakış o dudaklarımı ısırmama,gözyaşlarıma şimdi akma ne olur diye yalvarmama sebep olan bakışı ile
’’ aabaa neen paa veeme benn veedimm…..’’ sseen oollmaazzaan allmasdıı beeni aabalaar .. artık tutamam..bıraktım…çığlık çığlığa aksınlar..
evet aksın hemde insanlar duya duya..utana utana aksın…gözlerimden çağlayan yaşlara şaşkın bakıyor dolmuş ahalisi.. ’’Şaşırmayın,o bir insan utanmayı,teşekkürü,yardımlaşmanın değerini,minnetini ifade etmeyi bilen bir insan..sizlerden tek farkı görünüşünde,belki ellerinde,ayaklarında.. ama eminim bir çok insanda olmayan bir yüreği var..kim engelli iyi bakın o mu yoksa onu bu halde diye dolmuşa almayan sıcakta dumasını umursamayan yada görüntüsünden ürken sizler mi..hiç düşündünüz mü bu delikanlı ailenizden biri olsaydı neler yaşadığını, yapmak isteyip de yapamadıklarına duyduğu acılarını..ya da bir çocğunuz ömür boyu sizin bakımınıza muhtaç olsaydı ne yapardınız..ondan da böyle uzak kalmak istermiydiniz..peki sizin ne garantiniz var..sağlıklı olmaya kontrat mı yaptınız….’’
Dolmuşda sesimin yankısını son sözlerimde farkettim. Kimsede cıt yoktu.
Bütün başlar yerde,kaybettikleri insanlık kırıntılarını arıyorlardı belki de. İnerken ona baktım,açık tek parmağı gözünü silerken diğeri ile gülümsüyordu…
güle güle yavrum senden özür diliyoruz….
Engelli olmak bir seçim değildir.O kendi seçimini kendi yapar. Peki bu yaşam savaşında sizin çevrenizdeki engelli insanlara bakışınız nedir.
Yardım ediyorsanız,seviyorsanız onların farklılıkları sizin için ne anlama geliyor. Onlardan korkuyorsanız,ürküyorsanız bunun sebebi ne…lütfen düşünün…hiç kimsenin ne ölüm ne de engelli olmamak konusunda güvencesi olamaz.. her an her şey olabilir,yaşanabilir hayat bu.. kimin başına ne gelecek…kim bilir…
Yazarını bulamadığım için Alıntı demek zorunda kaldım.Kendisine bu anlamlı hikayesi için sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.Yüreğine sağlık.
İnsan olanla insan olamayanların farkı bu işte…o bayan her kimse iyiki onun gibiler var …Çok gzel bi yaşanmışlık…Ne kadar duyarsız ve ne kadar merhametsiz olabiliyo insanlar:S
Sağlıkla ve sevginin en hasıyla kalın inşaallah…
bu nedir off tüylerim diken diken oldu.o abla olmasa daha ne kadar bekleyecekti o sıcakta..çoğu insan utanmayı teşekkürü bile bilemezken..bu ablalar yok olmasın hep olsun çok olsun ve bu düzene de lanet olsun:((
noengel arkadaşım ,evet aynen senin adını koyduğun gibi yani kendilerine engelli diye baktığımız insanlar noengel,asıl engel kendini sağlam zanneden ama beyinlerinde,ruhlarında,vijdanlarında engel taşıyan insanlar bence engelli,her sağlıklı birey engelli adayı,ne zaman başımıza ne geleceğini bilemeyiz,paylaşımın için teşekkürler arkadaşım,selamlar,iyi geceler…
robotlaşmış,köhnemiş bir toplumuz genel olarak kimse kimseye saygı göstermiyor,umursamıyor.bu konuyla yakınen alakası olmasa da toplu taşıma araçlarında gençlerin kulaklarını çevreyi algılamamak için taktıkları tıkaçlar sayesinde(mp3)ne yaşlıya bir yer veriyim,çocuklu kadına yer veriyim kaygısı var.bunları görmemek için uyuma numarası yapmaktan ar etmeyen gençlik sayesinde bu köhnemiş zihniyet ilelebet sürmez umarım.diyeceğim o ki insanlar o kadar duyarsız ki engelli bir vatandaşında engeli olmayan vatandaş kadar bu ülkenin herşeyinden yararlanma hakkı olduğu gerçeğini unutuyorlar.şahsen bende aynı şeyi yapardım,bu bir insanlık görevidir.
takdir edilesi bir durum değil…
hep söylerim engel,beyinlerdedir.bedenlerde değildir.eğer karşımdaki beni engelli olarak görmek istiyorsa buyursun.yapabileceğim hiç birşey yok.beyninin ve ruhunun sınırlarını aşamayanlar böyle bedenlerde takılı kalırlar.farklılığımı seviyorum.onunla yaşamayı da…
Sevgili DBP,
Keşke herkes o bayan gibi olabilse! Değerli yorumun için teşekkürler.
Sevgili içimdeki Yolculuk,
Bu hikaye çok dramtik,malesef engellilerin sık sık yaşadağı sorunlardan ufak bir kesit sunmuş.İnsanlara engelli bilinci yerleştikçe bu sorunlar yavaş yavaş ortadan kalkacaktır.
Değerli yorumun için teşekkürler.
Sevgili Ferzan,
Bir kimse başına böyle birşey geleceğini bilse zaten böyle davranmaz.Ama asıl önemli olan başına böyle bir olay gelmeden duyarlı olabilmekte.Değerli yorumun için teşekkürler.
Sevgili Allımorlu,
Malesef gençlerimiz bende takip ediyorum kulaklarına o tıkaçları takıyor,sürekli dışarı bakıyor,yanında yaşlı mı var,engelli mi var hiç bakmıyor.İşte bu tür davranışlara engel olabilmek için aile,toplum ve eğitim verenlere büyük görev düşüyor.Hepimiz bu bayanın yaptığı gibi üzerimize düşen görevi yaparsak zamanla bu sorunlar ortadan kalkacaktır. Değerli yorumun için teşekkürler.
Sevgili Sİhirli Sepet,
Biz engelliyiz ama bu sadece görünüşte.İnsanlar fiziki özelliklerden çok insan olarak bize bakmalılar.Nasıl engelli olmayan bir insana otobüse,dolmuşa binme konusunda sorun çıkartılmıyorsa bizede aynısını yapılmasını isteriz.Biz fazla birşey istemiyoruz insanca yaşama hakkı verilmesini istiyoruz.Kısacası bize acıma duygusuyla yer veriliyorsa hiç verilmesin, bize insan olduğumuz için yer verilmeli, ayrıcalık tanınmalıdır. Değerli yorumun için teşekkürler.
Çok etkileyici..Çok duygulandım okurken..Doğuştan ya da sonradan hayatları kısıtlanmış kişilere,bir de toplum olarak engel yaratmak insanlık değil.Yüreksizliktir en büyük engel.Yarın kimin ne olacağı hiç belli değil.Empati yapabilsek biraz keşke..Kafadaki engeller önemli bence.Görünür olanlar değil,görünmez engeller önemli..
Sevgili Ebruli,
Empati olayını gerçekten yapabilsek sorun kalmayacak. Kafadaki engellerde inşallah kalkacak. Bu değerli yorumun için çook teşekkür ederim. Sevgiyle ve sağlıcakla kal…
Yorum gönderilemediğine dair uyarın içinde ayrıca teşekkürler.
Yorum gönderilemiyor diye haberin olması için uğraştım ama sanırım bunu ebruli başarmış.
En büyük engel bedende değil yürekte olan, hayata bakışta, insana bakışta, insan olamamaktaki engel..
çok güzel ve hayırlı bir bloga sahipsin canım. baştaki resime bayıldım sitemde kullanmak istiyorum izin verirsen:) engelli olmak, yaşam kavgalarını çok iyi biliyorum… onlara şifa diliyorum. zuzudan sevgiler:))
http://rmazan.blogspot.com/2009/03/isitmemek-kim-engelli_20.html
http://rmazan.blogspot.com/2009/08/haticem.html
duygularınız duygularımdır.
sevgiler.
Sevgili Ufuk Çizgisi,
Yorum gönderme konusunda haber verme isteiğin bile bnei sevindirdi arkadaşım.Çok teşekkür ederim.
Yürekteki engeller en büyük düşümanızmız bunu hep birlikte yeneceğiz inş.Değerli yorumun için teşekkürler.
Sevgili Zuzu,
Öncelikle hoş geldin.Headrımı beğendiğine sevindim.Yalnız sende takdir edersin ki o benim sembolüm olmuş bir resim.ben onu çok seviyorum.Adeta yaşam felsefem.Eğer sitende kullanmak ıstıyorsan header olarak değil bir postta yayınlamak kaydıyla koyabilirsin.
ENgelliler için bu samimi duyguların için teşekkürler.
Sevgili Ramazan Bey,
Öcelilke bloğumu ziyaretiniz ve yanımızda olduğunuz göstermeniz beni duygulandırdı.Ne mutlu ki sizler gibi duyarlı, altın kalpli ziayretçilerim var.Her şey için teşekkürler.Blogunuzu ziyaret edeceğim.Benım duygularımı anlatan değerli bir şahsiyet olarak herzamn birlik ,beraberlik içinde olacağız.Değerli yorumunuz için teşekkürler.
En başta yapmış olduğun uyarı varya.. çok uzun bır yazı hanı sıkılabılırsınız dıye..
Bu bloga.. senden yada yazılarından sıkılacak ınsanlar ugramıyor bılesın Noengel..
Çok fazla yazamıyorum.. yıne sabah sabah bu yazın ıle gözyaşlarımı tutamadım..
Allahım içimizde kalan insanlık kırıntılarını da kaybettırme..
Yorum göndermede problem vardı sanırım o sebeple yorumum yayınlanamadı.Şunu yazmıştım; Ben burada bahsi geçen dolmuş şöförünün ve onun gibi olan diğer tüm insanların biz insan gibi görmemize rağmen insanlıktan nasibini alamamış olmaları ne yazık ki.Yüreğimi en çok bu yakıyor.
Sevgili Doğa,
Böyle düşünmeniz beni bir kez daha onure etti. Yüreği insan sevgisiyle dolu siz kardeşlerim sıkılmaz onu biliyorumda hani olurya bazen uzun yazıları gören arkadaşlarım, okumadan gidiypr onun için söylemiştim. Değerli yorumun için çok teşekkür ederim.Sağlıcakla ve mutlulukla kalın…
Sevgili Pınk Prıncess,
Malesef insanlıktan nasibini alamayan bu kişilere toplum olarak gereken tepkiyi vermeliyiz.Yoksa engelli kardeşlerimiz sürekli bu tür olaylara maruz kalacaktır.
Değerli yorumun için çok teşekkürler. Sağlıcakla ve mutlulukla kalın…