 |
| İspanya-Sevilla |
Merhabalar sevgili arkadaşlar sizlere cok güzel bir anımı anlatmak istiyorum…
2007 Yılının yazında bizim yaylaya göçmemiz gerekiyordu malum yaşlılarımız vardı.
Lakin ben gitmem diye evdekilerle tartışıyordum.Çünkü yaylada ne telefon çekiyordu nede tv yada internet vardı.Benim surat beş karış 2-3 haftalığına gittik.Daha sonra yayladaki eve bir misafir geldi bunlar öğretmen ve zamanında görev için Fransaya gitmişler..adam ve kızları ballandıra ballandıra gittiği yerleri anlatıyorlardı.Bende içimden dedim ki offfffffff keşke bende öle yerlere gitsem ne vardı sanki dedim.Nasıl içimden geçirdiysem artık.
Daha sonra 3 hafta doldu şükür evime döndüm..Döndügüm günün sabahı cok mutlu ve neşeli şekilde evi temizliyorum hortumu elime aldım balkonu yıkıyordum ki ev telefonu çaldı,Arayan benim engelliler rehabilitasyon merkezinin müdüresi,
Nur dedi Engellilere yönelik Avrupa destekli projemiz var senide listeye alıyorum dedi…Projenin içeriği şuydu 15 ENGELLİ seçip bilgisayarlı grafikerli kurs verip seminere de bir kısmımızı İspanyaya diğer kısmımızı da İngiltere’ye götüreceklerdi.
Bu benim için öle güzel bir duyguydu ki hemen kabul ettim vede gittim.
İspanya’nın Sevilla şehrine gittik. Öğretmenlerle 10 kişi idik. Herşey tüm masraflar Avrupa Birliği’ne aitti. Pansiyon tuttular engellilere 2 ev öğretmenlere 1 ev verdiler. Orada sabahları seminere gittik engelli okullarına rehabilitasyonlara.
Çok zengin insanların engelli çocuklarını bıraktığı özel bakım evlerine gittik. Görseydiniz içiniz acırdı, o zengin çocukları ne halde ana baba biz bakamayız diye parayla çocuklarına baktıttırıyorlardı çok üzücü bir olay…öğlen sonları da kültürel yerlere ve Osmanlıların bıraktığı mirasları geziyorduk…ARENAYA matadorlara gittik boğa güreşlerine katıldık…3 hafta 21 gün kaldıktan sonra döndük…
Sevgili arkadaşlar aslında size anlatmak istediğim konu şu görüyorsunuz demi, çaresiz yayla köşelerinde sıkılıp duran bir kızın, gelen misafirlerin Fransa hikayelerini dinlerken ah çekip ve ufacık bir isteğinin ALLAH tarafından yerine gelmesi kadar güzel birşey varmıydı,o anda içimde ne kadar fırtınalar kopmuşki. Allah dilek kapımı açmış ve 2 haftada dileğimi yerine getirmiş..Keşke her daim mutlu huzurlu olsak her zaman istedeğimiz şeyler bir kapı kadar uzakta olsa vede bir köşeye çekilip ah cekmesek. İnanın ben sağlıklı olaydım ALLAH bana bu fırsatı veremezdi bu geziye nasıl ne şekilde gittim engelli kolumun sayesinde…
Umudun bittiği yerde umut vardır.
Yazar: Nur Kılıç
UYARI:Bu köşe yazısının telif hakları Nur Kılıç‘a ve yayın hakları engelsizdunyam.org’a aittir. “www.engelsizdunyam.org” biçiminde aktif bağlantı kurularak, açık kaynak gösterilmek kaydıyla içerik kullanılabilir. Açık kaynak göstermeden yapılan alıntılar için yasal takip yapılacaktır. ©
