Ne Zaman Engelli Bir Çocuk Görsem- Köşe Yazıları
Çocukluğumda engelimden dolayı çok dalga geçmişlerdi. Sınıfta en ufak bir tartışmada beni engelimden dolayı gözüne kestiren çocuklar hep beni dövmeye, ezik muamelesi yapmaya bayılırlardı. Onlara da o zamanlar çok kızar, eve gittiğimde bir kuytu köşede hüngür hüngür ağlardım. Düşünürdüm Allah’ım neden ben? Niye bir başkası değil? Ben özellikle mi seçildim? gibi kafamı tırmalayan sorular, düşünceler aklımı hep meşgul ederdi.
Size başımdan geçen bir olayı anlatayım.Bir bayram günü sabahı en yeni elbiselerimi giymiş,bayram coşkusuyla bir an önce komşuları dolaşıp el öpüp,şeker toplayıp,harçlık almayı umut ederek yollara düştüm.Biraz gezdikten sonra topladığım harçlıklarla mahalle bakkalına gidiyordum.Karşıma ben yaşlarda boyu biraz benden uzun olan bir çocuk çıktı.Yüzünde ukalaca bir ifade vardı.Çocuk şöyle bana baştan aşağı bir baktı ve O hain gülümsemesiyle şöyle dedi:
-Ne yani bu şimdi.Sen topalsın bu elbiseler sana hiç yakışmamış.
dediğinde ben bitmiştim.Öyle üzüldüm ki şu an bile gözlerim dolu dolu oldu.Çocuğa söyleyecek bir şey bulamadım bir hışımla eve doğru hızlı olabildiğimce gitmeye başladım.Eve geldiğimde elbiselerimi çıkarmaya çalıştım. Annem yüzümde ki o acı dolu ifadeyi görünce,
dediğinde ben bitmiştim.Öyle üzüldüm ki şu an bile gözlerim dolu dolu oldu.Çocuğa söyleyecek bir şey bulamadım bir hışımla eve doğru hızlı olabildiğimce gitmeye başladım.Eve geldiğimde elbiselerimi çıkarmaya çalıştım. Annem yüzümde ki o acı dolu ifadeyi görünce,
– Ne oldu oğlum? Ne bu halin? Neden elbiselerini çıkarıyorsun?
diye sorular sorduğunda ben artık gözlerimde ki yaşa hakim olamıyordum.Hüngür hüngür ağlamaya başladım. Anneme sarıldım. Annem ne kadar teselli etmeye çalıştıysa da artık faydası yoktu. Bu olay beni çok yıpratmıştı.
diye sorular sorduğunda ben artık gözlerimde ki yaşa hakim olamıyordum.Hüngür hüngür ağlamaya başladım. Anneme sarıldım. Annem ne kadar teselli etmeye çalıştıysa da artık faydası yoktu. Bu olay beni çok yıpratmıştı.
Şimdi sokaklarda bazen engelli çocukları görürüm içim parçalanır.Hep çocukken yaşadığım o an gelir; üzülürüm çünkü biliyorum ki O masum çocuklarla da dalga geçenekler,sen topalsın diyecekler,sakatsın diyecekler, oyunlara almayacaklar, sen köşede dur bizi izle diyecekler, kısaca çocuklukları berbat geçenek ve benim yasadıklarımın aynısını onlarda yaşayacak.Bu çok acı bir durum çocuklar daha masum ,onların ümitleri var; belki engellerinden bile haberi yok.Ama birileri bunu O’nun yüzüne vurduklarında nasıl yıkıldıklarını çok iyi biliyorum.
Bu yüzden dostlarım nerde bir engelli-engelsiz çocuk görseniz bu yazımı hatırlayın, hatta harçlık verin, başını okşayın, dünyalar onun olacaktır..
Hepinize engelsiz güzel bir yaşam dilerim…
Sevgiyle kalın..
Hepinize engelsiz güzel bir yaşam dilerim…
Sevgiyle kalın..
Yazar:NoEngel
Sevgili şirinem,
Yazımı okuma zahmetinde bulunup,vakit ayırdığın için çok teşekkür ederim.
Yorumunda da belirttiğin üzere malesef çocuklar olayın bilincinde olamıyorlar malesef.Anne ve babalara bu konuda büyük iş düşüyor.
Değerli arkadaşım senin gibi duyarlı,bilinçli dostlar oldukça bütün engeller kalkacaktır.
Yorumun için teşekkürler.
merhabalar bak çok duygusal bir yazı olmuş çok hüzünlendim ama çocuklar çok acımasız oluyor ne yaptıklarının bile farkında olmadan koca dağları devirebiliyorlar aslında eğitim önce evde başlıyacak insanalr nedense kendilerinden farklı birini görünce ya dik dik bakmakta yada kendi aralarında konuşup gülüşürler ben tek birşey biliyorum hepimiz insanız yarınların bize ne getireceğini asla bilemeyiz sonra benim içinm bu engellerin hiç önemi yok canım sadece benim değil ailem içinde aynı şey geçerli benimde ayağından rahatsız bir arkadaşım vardı ama onunla paylaştığımız güzellikleri ve dostluğu hiç kimse ile yaşamadım paylaşmadım çocuğumada bunu öğrettim oda benden farklı düşünmüyor ve davranmıyor ama hayat bu insanların hepsi aynı değil onun çin kimseni,n sözüyle değil kendi hissettiklerimizle yaşayacağız tüm sevgilerimle :))) ammada uzun yazdım ya